Kabersihan lingkungan teh mangrupa tanggung jawab saréréa. Teu diiwal keur nu beunghar wungkul atawa nu sangsara wungkul. Kabéh jalma ngabogaan kawajiban pikeun ngajagana. Ngajaga kabersihan téh lain saukur di padumukan urang waé, tapi kaasup di sakola, di kantor, atawa di panyabaan.

Cara miara kabersihan lain nyokotan runtah atawa sasapu wungkul. Miceun runtah kana wadah na atawa tundan teundeun kana tempatna ogé geus kaasup ngajaga. Komo lamun daék jeung nyokot runtah urut batur mah, leuwih hadé pisan. Ngan, lamun unggal jelema teu miceun runtah di mana baé, rék aya runtah ti mana? Ari lain kalakay mah.

Lingkungan anu bararesih téh loba pisan mangpaatna pikeun urang. Mangpaat anu pangheulana karasa nya éta ngareunah katempona. Sajaba ti ngeunah tetempoan téh tangtu matak genah nyicinganana. Pipanyakiteun jeung balai ogé bakal jararauh.

Patempatan anu bararesih moal matak sareuseuk kana panon. Dipaké tempat popotoan ogé bakal alus katinggalina. Sabalikna, lamun kotor mah boro-boro nyicingan, dalah nempo na ogé pikageuleuheun.

Lingkungan anu beresih bakal mawa séhat kana pikiran jeung awak. Dina tempat bararesih mah moal loba laleur jeung reungit. Oray ogé moal daékeun kumalampreng. Atuh dimana datang hujan, moal aya runtah nu mendet kana kamalir. Pan éta téh geus ngajauhkeun urang tina karudet jeung kasakit.

Coba lamun runtah nalambru, reungit jeung laleur bakal baretaheun. Sedengkeun apanan ari laleur jeung reungit téh mawa panyakit. Malah teu pamohalan tumpukan runtah atawa jalan anu barala dipaké panyumputan oray. Lamun datang hujan, runtah ogé bisa nyocokan kamalir antukna matak caah.

Nu matak, urang kudu daék beberesih di imah, di buruan, di sakola jeung di tempat pagawéan. Nu penting mah deuih, ulah miceun runtah di mana baé. Lingkungan beresih, pikiran cageur, awak jagjag.