ในสมัยหนง พระพุทธเจ้าประทับ
อยวัดเชตวัน เมืองสาวัตถี
ทรงปรารภการทะเลาะ
กันของอำมาตย์ ๒ คน
ได้ตรัสอดีตนิทานมาสาธก ว่า... กาลครงหนงนา
นมาแล้ว
พระโพธิสัตว์เกิด เป็นฤาษีบำเพ็ญเ พียรสมาบัติอย
ป่าหิมพานต์ มีพังพอนตัวหนง
อาศัยอยในจอมป ลวกทจงกรมของฤาษี นน
และมีงูตัวหนง อาศัย
อยทโคนไม้ต้นหนงใกล้จอมปลวก
นน งู และพังพอนไม่ถูก
กันเป็นคอริกันตลอดกาล ฤาษีเห็นสัตว์ทั ้งสองทะเลาะกัน
จึงกล่าวถึงโทษข องการทะเลาะ
กันและอานิสงส์
ในการ
เจริญเมตตาแก่สัตว์ทงสอง จนทำ ให้งู และพัง พอนเลิกทะเลาะกันกลับมา
เป็นมิตรกันในทสุด
ถึงกระ
นนพังพอนก็ไม่ไว้ใจงู
เวลางูออกไปข้าง นอกพังพอนก็
จะนอนอ้าปากหันห ัวออกนอกโพรง แม้หลับก็ ยังนอน
อ้าปากอย ฤาษีเห็นพฤติกรรมเช่น
นนของมัน จึงถามมัน
พังพอน..เจ้าได้ทำมิตรภาพ กับงูผ
เป็นศัตรูแล้วมิ ใช่หรือ
เหตุไฉนจึงนอนแย กเขยวอยอีกเ ล่า ภัยทไหน จะมาถึ
งตัวเจ้าอ พังพอนตอบว่า "
พระคุณเจ้า เรา
ไม่ควรดูหม นศัตรู
ควรระแวงไว้เสมอ" แล้วกล่าว เป็นคาถาว่า
" บุคคลพึงระแวงภัยในศัตรูไว้ก่อน
แม้ในมิตรก็
ไม่ควร ไว้วางใจ ภัยทเกิดขนจ
ากมิตรย่อมกัด อยอย่างสันติจ
นตราบสนชีวิต...